
Podstawy prawne
Prawo pierwokupu
Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks Cywilny art. 596 – 602.
Ustawa z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami art. 109 – 111
Ustawa z dnia 11 kwietnia 2003 r. o kształtowaniu ustroju rolnego art. 3
Prawo pierwszeństwa nabycia
Ustawa z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami art. 34
Wykorzystanie w praktyce
Prawo pierwokupu można scharakteryzować, jako przywilej nadany jednej stronie, dzięki któremu ma ona możliwość nabycia nieruchomości, gdy aktualny właściciel postanowi ją sprzedać. Prawo to narzucają przytoczone powyżej ustawy, ale również prawo to może wynikać z konkretnej umowy cywilnej np. pomiędzy właścicielem mieszkania na wynajem a lokatorem.
Natomiast z prawa pierwszeństwa może skorzystać np. osoba fizyczna, która najmuje lokal gminny na czas nieoznaczony, kiedy gmina planuje zbyć tę nieruchomość.
Różnice między prawami
Prawo pierwokupu |
Prawo pierwszeństwa nabycia |
Zbywca wpierw zawiera tzw. warunkową umowę sprzedaży z potencjalnie zainteresowanym nabywcą |
Właściciel chcąc zbyć nieruchomość daje możliwość jej nabycia osobie uprawnionej, zanim jeszcze zobowiąże się do sprzedaży jakąkolwiek umową z kim innym |
Uprawniona osoba powinna zostać powiadomiona o treści podpisanej już umowy warunkowej |
Uprawniona osoba powinna zostać powiadomiona przez właściciela nieruchomości o zamiarze sprzedaży |
Czego te prawa nie dają
Jeżeli posiadasz prawo pierwszeństwa w nabyciu nieruchomości lub pierwokupu nie będziesz z niego mógł skorzystać dopóki, dopóty właściciel nie zechce sprzedać.
Nawet jeśli właściciel będzie chciał sprzedać nieruchomość, to w zasadzie Ty, jako uprawniony (pierwokupem lub pierwszeństwem nabycia) nie masz żadnego wpływu na cenę nieruchomości. Nieruchomości gminne będą wyceniane przez rzeczoznawcę, który wskaże ich wartość; natomiast chcąc odkupić nieruchomość na prawie pierwokupu musisz zapłacić cenę z umowy przedwstępnej.
Porada dla inwestora
lepiej być pierwszym, niż lepszym